در عصر حاضر در علم دندانپزشکی از ایمپلنت دندان جهت پر کردن جای دندان های از دست رفته استفاده می شود. این
تکنیک که در سال 1952 برای نخستین بار توسط یک جراح با نام Per-langvar Branmark ابداع شد دقیقا همانند ریشه دندان
طبیعی عمل می کند.
پایه ایست که موجب نگهداری روکش دندان در محیط دهان می شود لذا هیچگونه وابستگی به ریشه دندان های مجاور خود
ندارد و از استحکام خاصی برخوردار است و به عنوان جایگزین دائمی برای دندان از دست رفته کاربرد دارد.
ایمپلنت های دندانی به عنوان یک درمان جایگزین برای پروتز های بریج بوده که دندانها تراشیده می شوند، و هدف اصلی
از معرفی این درمان ( ایمپلنت دندان ) این است که در آینده هیچ دندانی به خاطر پایه بریج قرار گرفتن تراشیده نشود و از بین نرود.
به طور کلی هر بیماری که شرایط کشیدن دندان را داشته باشد میتواند کاندید مناسبی برای کاشت ایمپلنت باشد.
و از نظر قانونی دندانپزشک عمومی یا متخصص میتواند کاشت ایمپلنت دندان را در شرایط مطب انجام دهد. البته گرافت های
وسیع استخوانی (پیوند استخوان) باید در بیمارستان توسط متخصص جراح فک و صورت انجام شود و همچنین جراحی
سینوس لیفت باز نیز باید توسط جراح فک و صورت یا متخصص ایمپلنت در مطب یا بیمارستان انجام پذیرد.
